Ik kan bijna niet geloven dat het al weer een week geleden is dat we afscheid namen van de mensen waar we een fantastische week Oerol mee beleefden. Dat we afscheid namen van ons geliefde Groene strand, van ons vertrouwde Sjletje en van onze vertrouwde Dis. Dat we onszelf weer vonden wachtend op een boot die ons langzaam terug zou brengen naar de dingen die horen bij de rest van het jaar.
Net los van het eiland varen we langs het Groene strand, onze laatste blik op de plek waar we zo intens genoten. Waar we ons doordrenkten met het gevoel van dat moment. Waar we zoveel bijzondere momenten deelden met zoveel warme, bijzondere, blije, vrije en mooie mensen.
Het Groene strand: liggend in het zonnetje met je ogen dicht; genietend van de geluiden die voorbij stromen, geluiden van muziek, van geruststellend geroezemoes en van een rustgevend eiland. Dan doe je je ogen open en word je verrast door het beeld van het eindeloze uitzicht op de zee, van mensen die genieten van elkaar en van het moment, van vogels die boven je hoofd gewichtloos drijven op de wind, van chemie en energie die soms ineens als een cadeautje van het podium spat. Word je meegevoerd door de muziek en de fijne energie van de mensen om je heen en kan je niet anders dan dansen. Gedragen door de klanken van de muziek en het ritme van het strand om pas weer neer te komen als de muziek verstomt.
